Zekhaber

Açık bir kapının önünde, küçük bir çocuk ayağında ayakkabı olmadan kapıyı yumrukluyordu. Gözyaşları yanaklarından süzülüyor, çaresizliği her hareketinde daha da belirgin hale geliyordu. Etrafındaki dünya, onun için yalnızca bu kapıydı; belki de içindeki sıcaklığı, güveni arıyordu. Bir an için, o çocuğun gözleriyle karşılaştım ve içimde bir şeylerin yerinden kımıldadığını hissettim. O an hayatın ne kadar kırılgan olduğunu, savunmasız bir ruhun nasıl kaybolabileceğini düşündüm. Yanımda duranlar, onun çaresizliğini görmüyor gibi görünüyordu, ama ben onun sessiz çığlığını hissedebiliyordum. Merak, acı ve bir parça umut karışmıştı yüreğime; bu durum, bir şeyler yapma gerekliliği doğuruyordu… Devamını okumak için diğer sayfaya geciniz..