Kocam İş Bulmak İçin Gitmişti Ama Döndüğünde Kucağında Bir Bebek Vardı
Kocam İş Bulmak İçin Gitmişti… Ama Döndüğünde Kucağında Bir Bebek Vardı
Bazı hikâyeler bir mektup, bazıları bir bakışla başlar. Bu hikâye ise bir otobüs kapısının açılmasıyla başladı…
Zehra, kocasını iki yıl önce uğurlamıştı.
“Biraz para biriktirip döneceğim.” demişti Kemal.
İstanbul’da inşaatta çalışacak, hem ailesine destek olacak hem de kızları Mina için daha iyi bir hayat kuracaktı.
Zehra o söze inandı. Bekledi.
Yağmurlar geçti, hasatlar yapıldı, Mina büyüdü… ama o bekleyiş hiç bitmedi.
Her akşam, pencerenin önünde sessizce dua ederdi:
Bir gün dönecek, eminim.
Sonra bir sabah telefon geldi:
Yarın sabah oradayım.
O gece Zehra gözünü bile kırpmadı.
Evini süpürdü, çiçekleri tazeledi, masaya Kemal’in en sevdiği yemeği koydu.
Kızları pembe elbisesini giydi, heyecandan sürekli kapıya baktı.
Ama otobüs köy yolunda durduğunda, Zehra’nın yüreğinde bir şey kırıldı.
Kemal indi… ama yalnız değildi.
Kucağında bir bebek vardı.
Bir yaşında, uykulu gözlerle etrafına bakan küçük bir oğlan.
Kemal’in sesi titredi:
Onu yolda buldum. Kimsesizdi. Bırakamadım.
Zehra, yüzüne yerleşen o yapay gülümsemeyle, “Hoş geldin,” diyebildi sadece.
Ama o gece, aynı yatakta yatarken, kocasının o çocuğu nasıl tuttuğunu gördüğünde içindeki sessiz kuşku artık fısıltı olmaktan çıktı.
O, bulduğu bir çocuk değildi.
O, Kemal’in gerçeğiydi.
Günler sonra Zehra, çamaşırları toplarken Kemal’in valizinde bir defter buldu.
İlk sayfasındaki birkaç kelime, beklediği tüm yılları bir anda paramparça edecekti… Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirisniz..