Zekhaber

O an her şey affedildi. Kapının kapanışı, yağmur, ekmek… Hepsi geride kaldı. Sonraki günlerde yavaş yavaş iyileştim. Murat her gün geldi; bazen sessizdi, bazen sadece yanımda oturdu. Leyla hiç gelmedi. Sormadım. Çünkü bazı soruların cevabını bilmemek, insanın içini daha az acıtıyor.

Taburcu olacağım gün Murat yanıma bir poşet bıraktı. İçinde ilaçlar, biraz yiyecek ve yeni bir mont vardı.
“Bu sefer içine bir şey saklamadım,” dedi gülerek.
Ben de uzun bir aradan sonra ilk kez güldüm.

Eve döndüğümde, ekmeği koyduğum masaya baktım. Bıçak izi hâlâ oradaydı. O iz bana şunu hatırlattı: İnsanlar bazen sevgilerini en tuhaf yerlere saklar. Çünkü göstermek cesaret ister, saklamak ise çoğu zaman mecburiyettir.

Şimdi kalbim hâlâ hassas ama güçlü. Ve biliyorum ki oğlum, bana bir somun ekmekten çok daha fazlasını vermişti.