Açık bir kapının önünde
Küçük çocuğun çaresizliği, içimde derin bir yankı uyandırdı. Onun gözlerindeki kaybolmuşluğu, bu dünyadaki birçok insanın yaşadığı yalnızlıkla birleşti; birbirimizden uzak, ama aynı çatı altında var olmaya çalışan ruhlar olarak. Aklımda, ‘Sadece bir kapı’ düşüncesi yankılanıyordu, ama bu kapının ardında belki de hayatının en önemli anı gizleniyordu. Onun uğradığı bu kayıptan, kendi hayatımızdaki kayıplara dair çok şey öğrendim; belki de hepimiz birer kapının önünde bekliyoruz, içeri girmeyi umarak. O çocuğun gözyaşları, sadece onun değil, birçok insanın gözyaşlarını temsil ediyordu. Bizler bazen kapalı kapıların ardında bekleyen ruhlar oluruz, kaybolmuş, umutsuz ve çaresiz. Ama belki de, bir kapıyı açmak, kendimizi bulmak için atmamız gereken en önemli adımlardan biridir. O çocuk, hayatıma bir ders bırakıyordu; hayatta kaybedilen her şey için yeniden başlamanın bir yolu olduğunu hatırlatıyordu.