Zekhaber

İşin sonunda ağaç dalları yerle bir olmuş, bahçemiz daha ferah bir görünüm kazanmıştı. Köpeğim, o neşeli havlamalarıyla bana dostluğunun bir simgesi olarak geri dönmüştü. Bazen sıradan bir gün, beklenmedik ziyaretçilerin ve dostluğun büyüsüyle dolup taşabiliyor. O an, işlerin sadece somut değil, duygusal bir yönü olduğunu hatırlattı bana; ağaçların kesilmesi belki bir gereklilikti ama dostluğun inşası, hayatın sahnesindeki en büyük zenginlik. Bahçedeki bu dönüşüm, sadece dışarıda değil, içimde de bir değişim yaratmıştı. Zaman zaman, hayatın sunduğu basit zevkler, en karmaşık duyguları açığa çıkarır. Ağaç dallarını keserken, aslında hayatın karmaşasında neyi bırakıp neyi alacağımızı yeniden düşünmeye sevk ettim kendimi. Sonuçta, bu tür anların değeri, bağ kurduğumuz anılarla şekilleniyor ve kalbimizde yer ediyor.