Zekhaber

— Anne, o banyoda. Çok vaktim yok…
Sırtımdan soğuk bir ürperti geçti.
— Vaktin yok, ne için? Ne oluyor?
— Anne, lütfen hemen eve gel. Baba bana zarar veriyor. Lütfen, beni kurtar…
Ciddi şekilde hazırlanmaya başladım, bir elimle çantayı kapatmaya çalışıyor, diğer elimle anahtarları arıyordum.
— Bana tam olarak ne yaptığını anlatabilir misin?
— Evet…
Derin bir nefes aldı, sanki en korkunç şeyi anlatmaya hazırlanıyormuş gibi. Ve sonra kızım öyle bir şey söyledi ki, tamamen şok oldum — Anne… beni brokoli yemeye zorladı… Brokoliyi ne kadar sevmediğimi biliyorsun! Bu korkunç tadı hissetmemek için beş bardak su içtim!
Donup kaldım. Sonra… dayanamadım.
Kahkaha kendiliğinden çıktı.
— Ah, zavallı kızım… Bu “canavar” baba daha ne yaptı?
— Beni yıkanmaya zorladı! Yıkanmaya, anne! Ve ben yıkanmak istemiyorum!
— Ne kadar talihsiz bir kızsın — dedim gülerek.
— Ve ayrıca… uyumam gerektiğini söyledi. Ama ben sen gelene kadar uyumak istemiyorum.
Kahkahadan neredeyse sandalyeden düşüyordum. Karşımda “acı çeken çocuk” görüntüsü vardı, battaniyeye sarılmış, sanki küresel bir trajedi yaşamış gibi.
Ve birden arka planda ayak sesleri duyuldu.
— Kimle konuşuyorsun? — eşimin sesini duydum. — Kimseyle! — kızım hızlıca cevap verdi ve hemen telefonu kapattı.
Böylesine dramatik bir finalin ardından, başka çarem kalmadı, eve gidip küçük kızımı… brokoli, duş ve erken uykudan “kurtarmak” için.
Bazen oyunculuk yeteneği olduğunu düşünüyorum. Bazen de sadece benim dramatik hislerimi miras almış olduğunu.
Ama dürüst olmak gerekirse, kulaklarımdan kulağıma kadar bir gülümsemeyle eve gidiyordum.