Zekhaber

O an, motosikletçinin hayatında belki de hiç yaşamadığı bir dönüşüm yaşandı. Çocuğun çaresizliği ona bir sorumluluk yükledi; yalnızca bir hastayı değil, belki de kaybolmuş bir ruhu kurtarma arzusunu. Zamanın durduğu o kısa an, gözyaşlarını silmek ve bir gülümseme yaratmanın gücünü gösterdi. Motosikletçinin sert yüzü, yavaşça yumuşadı ve bir baba gibi davranmaya başladı. Çocukla kurduğu bağ, yaşamın ne denli kıymetli olduğunu hatırlattı ona. O an, hastane odası sıradan bir mekan olmaktan çıkıp, umut dolu bir sahneye dönüştü. Kalplerdeki yaraların, bazen bir çocuk için atılan basit bir adımla iyileşebileceğini anlamıştı. Artık sadece bir motosikletçi değil, aynı zamanda bir kahraman gibi hissediyordu; o küçük çocuğun gözlerinde yeniden doğmuştu.