elime tutuşturduğu mektup
Her sabah güneşin ilk ışıklarıyla birlikte, içimde bir merhamet tohumu filizlenir ve yüzümdeki gülümsemeyle birlikte uyanırım. Yalnız bir çocuğun, gözlerinde kaybolmuş bir boşlukla hayata tutunmaya çalıştığını görmek, yüreğimin derinliklerinde bir acı hissi uyandırıyor. O, belki de kendince bir savaş veriyordu; kim bilir, belki de içindeki yalnızlıkla başa çıkmaya çalışıyordu. Yönetimin gözlerinden uzak, gizli bir köşede, ona sunduğum bir dilim ekmek ve bir avuç sevgi, onun için her şeyin ötesindeydi. Gözlerindeki o derin boşluk, benim ona sunduğum her lokmada biraz daha doluyor, aramızda kurduğumuz o görünmez bağ güçleniyordu. Bu küçük ama anlamlı eylem, benim için sadece bir sabah ritüeli değil, aynı zamanda insanlığın özündeki merhameti hatırlatan bir yolculuktu…. Haberin devamını okumak için sonraki sayfaya geçiniz…