elime tutuşturduğu mektup
Bu alışverişin sonunda, yalnız bir çocuğun yüzündeki belirsizlik yerini umut dolu bir gülümsemeye bırakmaya başladı. Her sabah o gizli buluşmalar, benim ruhumun derinliklerinde bir şeyleri değiştirdi; belki de onun yalnızlığını paylaşmak, benim kendi yalnızlık duyguma bir ayna tutuyordu. Zamanla, sadece ona değil, aynı zamanda kendime de bir şeyler vermiş oluyordum. Bazen küçük bir iyilik, büyük değişimlerin kapısını aralayabiliyor. O sıradan sabahlarda, sıradan bir insan olarak yaptığım bu şey, belki de hayatta kalmanın ve dayanışmanın gerçek anlamını ortaya koydu. Yalnızlık, sevgiyle sarıldığında, bir nebze olsun hafifliyordu; o çocukla birbirimizi anladığımız o anlarda, hayatın karmaşasında kaybolmuş olan umut ışığını yeniden buluyorduk. Her sabah, o çocuğun gözlerindeki parıltı, bana insan olmanın derin anlamını hatırlatıyordu; belki de bir gün, başkaları da aynı cesareti gösterip, yalnız kalmış olanlara uzanacaklardı.