Zekhaber

Kapı çaldığında yüreğim sıkıştı, içeride tarif edemediğim bir huzursuzluk vardı. O ana kadar yaşadığım yalnızlık, korkuya dönüşmüştü. Kimseyle konuşmamış, derdimi açmamıştım ama o an, onun herşeyinin kontrolünden geçmişti. Kapıya doğru yürüdü ve açtı. İçeriye orta yaşlı, ciddi sıradan bir adam girdi. Gözleriyle beni süzdü, sonra ona döndü ve alçak bir sesle, “Bunu yapmayacaksın değil mi?” dedi. Adamın sesi sert ama kararlıydı. O ise bir göndermiş, gözünü kaçırmış. “Borcum var, başka bakımım yok,” diye mırıldandı. Adam derin bir nefes aldı ve cebinden bir kart çıkardı. “Borcunu tüketecek başka yollar da var. Bak, burada iş fırsatları var. Seni bu bataktan çıkarabilecek insanlar var. Kendine yazık etme” dedi. O, bir süre sessiz kaldı. İlk kez bir başkasının gidişatını kendini fark etti. Ne yapılacağını düşündüm. Gözlerindeki çaresizlik yer düşünceli bir ifadeye bıraktı. Sonra bana döndü. O an, ne kadar yanlış bir yolda izlediğinizi fark ettiniz. İçimde bir güç yükseldi. “Sana yardım edemiyorum” dedim bir sesle. “Ben zaten çok şey getireceğim. Hayatımı yeniden mahvetmeyeceğim.” O gece hayatının dönüm noktası oldu. Ertesi sabah uyandığımda ilk iş, ailemi alarma geçirir. Annemin sesi telefonda titriyordu, ama beni duyunca merkezinin yerini hüzne bıraktı. “Ne olur geri dönüşler olur,” dedi. Çocuklarımın bakış açısında büyük bir hata incelemem ama hayatta kalmam en önemli şey, hatalardan ders çıkarabilmekti. O adamla yollarımı tamamen ayırdım. Yeniden kurtarmak için toparlamak için birleştirmek. Kendi ayaklarımın üzerinde durmaya çalıştım. Bir süre sonra çocuklarla buluştum. Önce soğuktular, ama zamanla yumuşadılar. Anneleri olarak onlara yeniden güven vermem gerekiyordu. Çaba gösterdim, geçmişi geride bırakarak onların yanında olmaya çalıştık. Ve en önemlisi… kendimi sevdim. Değerli harcamaları ödemek. Hayattaki her şeyin kalıcı olduğu, en önemli şeyin insanının yaşadığı saygı ve sevgi olduğu öğrenildi. Artık yalnız değildim, çünkü mülkiyetindeydim.