Zekhaber

Kızın annesi şaşkın görünüyordu, evvelceki özgüveni azalmaya başlamıştı. “Daha evvelce hiçbir şey duymamıştık,” diye ısrar etti, sesi hafifçe titriyordu. Kocası gerisinde, kollarını kavuşturmuş ama gözleri şüpheyle bakıyordu. Daha evvelce defalarca kurtardığı içgüdüsel bir hisle hareket eden Memur Ramirez, ufak bir el feneri çıkarıp dolabın arka duvarına tuttu. Yavaşça vurdu ve ses tuhaf bir şekilde yankılanarak beklenmedik bir boşluğu ima etti. Ortağı Memur Lopez ile bakıştı, Lopez sessiz sedasız onaylayarak kafasını salladı. “Hanımefendi, efendim, galiba bu duvarın gerisinde bir şey var,” diye başladı Ramirez, anne babaya dönerek. “İzninizle daha çok inceleme gerçekleştirmek istiyoruz.” Anne baba tereddüt etti, birbirlerine belirsiz bakışlar attılar. Ama sonra, kızlarının gözlerindeki korkuyu hâlâ gören baba kafasını salladı. “Ne yapmanız gerekiyorsa yapın.” Memur Lopez süratli bir hareketle telsizden alet istedi. Polis memurları beklerken, oyuncak ayısını sıkıca kavramış, dolap kapısının beraberinde dikilen genç kızı teselli etmeye çalıştılar. Adı Lily’ydi ve masumiyeti, odayı dolduran huzursuzlukla tam bir tezat oluşturuyordu. Dakikalar içinde, ufak yapısal incelemeları yürütebilecek donanıma sahip bir bakım ekibi geldi. Duvarın bir kısmını ilgilice kaldırarak dar bir sürünme boşluğu meydana çıkardılar. Hava tozla doluydu ve hafif çarpma sesi bundan sonra daha belirgindi, dar alanda korkutucu bir şekilde yankılanıyordu. Polisler içeri baktıklarında, evin ilk inşa edildiği zamandan kalma, uzun süredir unutulmuş bir bundan sonra olan ufak, saklı bir oda buldular. İçeride, şaşkınlıkla, uzun süredir kullanılmayan ama şimdi açıklanamayan bir şekilde aktif duruma gelen eski, mekanik bir düzenek gördüler. Belki de eski bir ısıtma düzeneğinin parçası olan bir dizi kasnak ve dişli, bilinmeyen bir tetikleyiciyle harekete geçmişti. Sesin sırrı çözülmüştü, fakat bu keşif herkeste bir huzursuzluk hissi bıraktı. Yıllar sonra nasıl yine başlamıştı? Polisler aileyi rahatlatıp gitmeye hazırlanırken, Lily Memur Ramirez’in kolundan çekiştirdi. “Teşekkür ederim,” diye fısıldadı, ufak yüzünde bir rahatlama ifadesi belirdi. Memur Ramirez uzaklaşırken, gecenin eski bir mekanizmadan daha çoğu bulunduğu hissinden kurtulamıyordu. Bazen, diye düşündü, dinlemek -gerçekten dinlemek- bir memurun sahip bulunduğu en mühim araçtı. Bu durumda, geceyi delip geçen, ilgi çeken, harekete geçmeyi tetikleyen ve nihayetinde huzuru gerçekleştiren ufak bir kız çocuğunun sesiydi.