kız kapıma geldi
Kapımın önüne her gün gelen o küçük kız, son birkaç gündür ortalıkta görünmemeye başlamıştı. İlk başta içim rahatlamıştı, ama ardından garip bir sessizlik çöktü mahalleye. Sanki onun sessiz adımları, hayatımdan bir parça götürmüştü.
Bir akşamüstü, posta kutuma iliştirilmiş sarı bir zarf buldum. Üzerinde titrek bir el yazısıyla sadece şu yazıyordu:
“Lütfen beni bulma.”
Zarfın içinden çıkan fotoğraf, kalbimi durduracak gibiydi. Fotoğrafta ben vardım… ama yıllar öncesine ait bir görüntüydü. Arka planda ise aynı kız, çocuk hâliyle duruyordu. Yüzündeki ifade o kadar tanıdıktı ki, boğazım düğümlendi.
O an fark ettim: Bu kız sadece tesadüfen kapıma gelen biri değildi. Bir şekilde, benim geçmişimle, hatta belki de ailemle bağlantılıydı.
Ertesi sabah eski aile albümlerini karıştırmaya başladım. Tozlu sayfalar arasında, annemin gençlik fotoğraflarından birinde aynı kızın silik bir suretini gördüm. Sanki yıllar öncesinden bana bakıyordu. Fotoğrafın arkasında yazılı tek cümle, bütün sorularımı bir anda anlamsız kıldı:
“Onu koru, çünkü o sensin.”