Zekhaber

Kadın dizlerinin üzerine çöktü. Gözyaşları yanaklarından süzülürken, elini uzatıp köpeğin başına dokundu. Soğuktu… ama bu soğukluğun nedeni sadece havanın kasveti değildi. Köpek artık nefes almıyordu. O da sahibinin ardından gitmişti.

Kalabalığın içinden bir uğultu yükseldi. Kimisi dua etmeye başladı, kimisi sessizce ağladı. Subayın silah arkadaşlarından biri başını öne eğdi ve titrek bir sesle mırıldandı:
— Komutanına olan sadakatini son nefesine kadar korudu…

O anda herkes, o köpeğin sadece bir hayvan değil, sadakatin, sevginin ve vefanın simgesi olduğunu anladı. Yıllarca görevlerde komutanının yanında olmuştu. Bombaların patladığı, kurşunların yağdığı anlarda bile ondan bir adım bile ayrılmamıştı. Defalarca onun hayatını kurtarmış, yaralandığında bile geri çekilmemişti. Şimdi ise sahibini bir kez daha yalnız bırakmamayı seçmişti — bu kez sonsuza dek.

Subayın karısı, gözyaşları içinde tabutun yanına çöktü. Elini kocasının tabutunun üzerine koydu, diğer eliyle köpeğin başını okşadı.
— Artık yalnız değilsin… birlikte olun, diye fısıldadı.

Gökyüzü bir anda karardı. Hafif bir rüzgâr mezarlığın üzerinden geçti, çiçek yapraklarını ve kuru yaprakları savurdu. Sanki doğa bile bu iki ruhun ayrılığını kabullenmek istemiyor gibiydi.

Askerî bando, sessizliği yırtan ağır bir marş çalmaya başladı. Törenin sonunda, subayın tabutu yavaşça toprağa indirildi. Köpek, tabutun üstünde kaldı — kimse onu ayırmak istemedi. Sonunda, tabutla birlikte köpeği de gömdüler. Çünkü herkes biliyordu ki, onları ayırmak artık mümkün değildi.

O günden sonra mezarlığın o köşesinde hep iki isimle anılan bir mezar vardı. İnsanlar oradan geçerken dua eder, bazıları yanına küçük mama paketleri bırakırdı. Çocuklar annelerine sorardı:
— Anne, burada kim yatıyor?
Anneler yumuşak bir sesle cevap verirdi:
— Burada bir kahraman ve onun sadık dostu yatıyor.

Ve yıllar sonra bile, bu hikâye şehirde bir efsane olarak anlatılmaya devam etti.
“Bir asker ve köpeği… birbirlerine olan sadakatleriyle ölüme bile meydan okudular.”